güneşin cıvıltılı kuşlarla doğması ve ağaçların yeşil yaprakları arasından akıp giden bir sam yeli. bugün sağımdan kalktım. hayatımda ilk defa sağımdan kalkmamın şerefine yağmur yağıyordu. ıslaktı yollar. buğuluydu araba camları. çıplak ayakla ıslak kaldırım betonlarına basarak yürüdüm. bisikletimin kilidini çözüp bindim. selesi ıslaktı oturdum. pedala sertçe bastım. canım yandı. hızla yola koyuldum. sokaklar ve caddeler gözlerimden vızır vızır geçiyordu. aklımdan hep o geçiyordu. aniden yolun ortasında durdum. saate baktım. akrepsiz ve yelkovansız kalmışlığıma bilendim.
biliyorum, bir gün bu anlamsızlığımın anlamı bulunacak. anlamıma kavuşucam ve ona sımsıkı sarılcam. çok iyi biliyorum. ama 3 ay zaman var zamanın hıphızlı geçmesini diliyorum. tüm saatlerimi kurdum. o günün gelmesini bekliyorum.
sonra Cemal Süreya dizeleri geçiyor aklımdan. gülümseyerek tekrarlıyorum:
Ki Karaköy köprüsüne yağmur yağarken
Bıraksalar gökyüzü kendini ikiye bölecekti
Çünkü iki kişiydik
arabalar korna çalarak, laf söyleyerek yanımdan geçiyor. film sahnelerindeki gibi her şey bulanık. sesler anlamsız.
yıllar önce düşmüş bir uçağın kara kutusunu aldım. saçma sapan bir mezattan. aldım. bisikletime taktım. söylediklerimi bire bir kaydediyor. bir kaza olursa yüzde yüz benim suçlu olduğumu bilecekler. kimsenin başını ağrıtmadan öleceğim. sonra dur diyorum kendime. saçmalama. sevdiceğimi düşlüyorum. onun kokusu geliyor burnuma. kulaklarım onun sesini işitiyor. onu çok özledim. yağmur gözyaşlarımı gizlemiyor. adını sayıklayarak hayallere dalıyorum. ona kavuşacağım günü düşünüyorum. düşlüyorum.
hala yolun ortasında duruyorum. bilmediğim bir şehrin ortasındayım. bir turist gibi yalnızım. saçlarım bir turist gibi dağınık. tek eksiğim elimde bir haritam yok ve de burda olmak için geçerli bir nedenim…
sadece buradayım. işte bu yolun ortasında. dikiliyorum öylece. sabahlar beni çok ürkütüyor. kara kutum açık. yola devam ediyorum. sevgilimin hasretiyle ağlıyorum.
uğur ergün
kendi dünyasındaki adam 